Kwestia pokojowego rozstrzygania sporów między państwami ma kluczowe znaczenie w prawie międzynarodowym i porządku międzynarodowym. Jak słusznie zauważa Wojciech Stankiewicz, chęć zachowania pokoju zmusza do działań, których istotą jest ograniczenie lub rozwiązanie sporów i uniemożliwienie przekształcenia się ich w konflikt zbrojny. W podpisanej dnia 26 czerwca 1945 r. w San Francisco Karcie Narodów Zjednoczonych. znajduje się rozdział VI "Pokojowe załatwianie sporów" (Chapter on Pacific Settlement of Disputes). Zgodnie z treścią zawartego w rozdziale VI art. 33 ust. 1: "Strony w sporze, którego dalsze trwanie może narazić na niebezpieczeństwo utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, powinny przede wszystkim dążyć do jego rozstrzygnięcia w drodze rokowań, badań, pośrednictwa, koncyliacji, arbitrażu, postępowania sądowego, odwołania się do organów lub porozumień regionalnych, albo innymi sposobami pokojowymi stosownie do swego wyboru". Art. 33 ust. 1 Karty Narodów Zjednoczonych nie wspomina na temat procedury "dobrych usług", jednak mowa jest w nim o "innych pokojowych sposobach" rozstrzygania sporów. Katalog środków regulowania sporów, który został zawarty w art. 33 Karty Narodów Zjednoczonych, jest jednak otwarty. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie instytucji dobrych usług oraz wskazanie przykładów zastosowania dobrych usług przez państwa w polityce zagranicznej. Poruszona kwestia będzie wymagała analizy normatywnej kluczowych przepisów prawa międzynarodowego, zawartych w dwóch konwencji haskich z 1899 r. i 1907 r., które dotyczą pokojowego załatwiania sporów międzynarodowych. W opracowaniu posłużono się głównie metodami: prawnohistoryczną i formalno-dogmatyczną. (...)